Oo

Kagabi lang ay nakita ko ang larawan niya sa facebook, ngayon ay narito na siya kasama ko.

Gusto ko siyang tanungin kung ano ang ginagawa niya rito, pero natatakot ako na baka ‘pag tinanong ko siya ay bigla siyang umalis.

“Hey.” ang nasabi ko na lang sa kanya matapos ko siyang lapitan.

Ngumiti siya sa akin at sumagot ng “Hi.” pabalik.

Tanginang ngiti ‘yan. Hays.

“Long time no see,” sabi ko. “Kumusta ka na?”

Medyo matagal siyang nakasagot sa tanong ko na iyon. Sapat na oras para pag-aralan muli ang kanyang mukha na halos ilang taon ko na rin na hindi nakikita sa personal.

Nagkalaman na siya uli. Katamtaman lang ang katawan niya kumpara sa huli naming pagkikita na parang kinulang sa kain. Hindi mo aakalain na ito na siya. Ganito na siya. Parang kailan lang…

Parang dati lang, nung mga highschool kami, mukha lang siyang mapayat na nerd na magaling sa math. Hindi ko siya pinapansin, dahil busy ako sa pagpansin sa iba. Nakakausap ko naman siya pero hindi mo masasabing malapit kami sa isa’t-isa.

Siguro, nung nagcollege lang kami tuluyang naging magkaibigan. Naging magkaklase kami nang mag second semester, first year. Nagtuloy-tuloy na hanggang makagraduate ng 2yrs.

Doon ko siya nakilala. Masaya siyang kasama. Marami siyang alam na cool na bagay. Minsan lang siya umimik, pero kapag nagsalita palaging may laman.

Doon ko rin nalaman ng bahagya ang personal na buhay niya. Pareho kaming hiwalay ang magulang. Iniwan kami ng papa ko, habang sila naman ay ng kanilang ina.

Magaling siya sa halos lahat ng subject. Magaling siya sa logic. Mabuti siyang kaibigan.

Doon ko siya hinangaan.

At doon ko siya nagustuhan.

Halos limang taon kaming hindi nagkita pagkatapos, o sabihin na nating hindi ako nagpakita dahil gusto kong kalimutan ang nararamdaman ko sa kanya.

Alam ko naman kasi na hindi iyon masusuklian.

Nito na lang ako sumasama sa mga pag-aya ng mga dating kaibigan. Madalas pa ay wala rin siya.

Biruin mo, ang haba na ng panahon ng nagdaan. Marami nang nagbago sa kanya at sa akin. Marami na kaming kwento na hindi alam ng isa’t isa.

Subalit gano’n pa rin. Yung mga mata niya, gano’n pa rin.

Malalim. Maganda. Biglang nawawala kapag ngumingiti.

Pucha.

Napansin niya ang pagtitig ko, kaya iniwas ko ang aking tingin. Nakakahiya.

“Ayos lang, ikaw kumusta?”

“Okay lang, tara kain ka.” pagyaya ko sa kanya.

Nalimutan kong bigla kung ano ang okasyon. Birthday ko ba? Birthday ng pamangkin ko? Ni mama? Sino ang may birthday?

Pero kung birthday ko, bakit siya lang ang dumating?

Kumain na siya. Nakipagkuwentuhan rin sa ibang bisita, habang nagninilay-nilay ako ng pangyayari. Hindi ako aware na close siya sa iba kong kamag-anak.

Ah, naalala ko noong nagpunta siya sa burol ng tinuturing kong ama. Kahit mag-isa ay nagpunta siya para makiramay.

Naalala ko tuloy nang pumanaw rin ang mahal niyang lola… ni hindi man lang ako napadaan. Nagchat lang ako ng condolence, at sinabing hindi na ako makakadaan. Nakonsensiya ako sa nangyari, parang napakawalang kwenta kong kaibigan.

Pero alam ko namang naiintindihan niya ikung bakit.

‘Di nagtagal, kailangan ko nang umalis. May lumapit na isa kong tita at sinabing uuwi na raw kami. Lalo akong nalito. Kaninong bahay ba ‘to?

Tumingin ako agad sa kanya. Tumingin rin siya sa akin at ngumiti.

Alam na niya sa mga tingin ko na nagpapaalam ako.

Hindi na naman ba kami magkikita? Kung magkikita man, gaano pa katagal? Iyan ang mga tanong na nasa isip ko… and as usual, walang sagot.

Maya-maya ay lumabas na ang mga kasama ko. Gabi na, kaya naman nakakatakot sa dadaanan. Nauna na sila, samantalang ako ay naroon pa sa kusina. Ayoko pa kasing umalis.

Nagmadali lang ako dahil bigla akong natakot maglakad magisa doon sa dadaanan. Sobrang dilim nang matanaw ko.

“Teka lang, hintayin niyo ako.” sabay takbo papalabas, tangay-tangay ang isang bote ng tubig.

Sa pagtakbo ko ay nalaglag ang takip. Kukunin ko na dapat nang bigla siyang sumulpot sa tabi ko at siya ang kumuha sa lapag.

“Tara na.” sabi niya, saka naglakad.

Paglabas namin ay umuulan. Napatingin ako agad sa kanya.

“May payong ka?”

Umiling siya bilang sagot.

Naalala ko bigla ang dati, umuulan din noon at wala siyang payong. Meron ako, pero ayaw niya yatang sumukob.

Inisip ko kung ayaw pa rin ba niyang sumukob ngayon. Pero bakit kaya ayaw niya noon? Hindi ko kailanman nalaman ang sagot.

Binuksan ko ang payong at inalok siya. Ngumiti naman siya at naglakad na kami.

Kinakabahan ako, pero bakit ako kinakabahan? Matagal nang nabura ang feelings ko sa kaniya. Hindi na dapat ako kabahan.

Pero nagpatuloy akong gano’n. Dinaan ko na lang sa kwento para hindi ko maalala.

Napansin ko na nababasa siya, kaya inusog ko ang payong sa parte niya.

“Lumapit ka ng kaunti.” sabi ko.

“Hindi na, okay lang.”

“Hindi okay, nababasa ka oh.”

Hindi na siya nakipagtalo. Lumapit na lang siya ng kaunti sa akin. Ako ang may hawak ng payong kaya hindi ko tantiya kung gaano siya nababasa.

Napansin niya siguro na tumitingin ako sa kaliwang braso niya, kung saan tumatama ang ulan, kaya kinuha na niya ang payong sa’kin.

“Okay lang ako, pero akin na nga.”

Nagtama ang mga kamay namin nang kunin niya ito.

Dumoble yung kaba ko.

Nasa balikat na niya ang pisngi ko. Tumangkad ba siya? Ang alam ko mas matangkad ako sa kaniya dati.

Alam kong ayaw niyang may didikit sa kanya kaya lumayo ako bigla. Masiyado yatang obvious kaya bigla niya akong hinila pabalik.

“Mababasa ka.”

“Hindi ah, i-ano… i-ganito mo ng kaunti, hindi naman ako nababasa.” naiilang kong tawa saka inayos ang pagkakahawi ng payong.

Muli, nagtama ang kamay namin.

Tinanggal ko ang kamay ko sa payong ng mabilis.

Tangina, kanina pa ako naiilang. Pagsigaw ko sa isip ko kasabay ng paglakas ng ulan.

Nababasa na ako, pero ayokong magpahalata. Ayoko rin kasing lumapit sa kaniya.

Bigla na lang akong nagulat nang umakbay siya sa akin, pero syempre, hindi ko rin pinahalata na nagulat ako. Alam ko namang ginawa niya iyon para magkasya kami lalo sa payong.

Hindi na lang ako umimik. Napangiti na lang ako at napa-oo nang bigla niyang tinanong…

“Ganito rin ‘yon ‘di ba? ‘Yong dati, ganito rin noon, ‘di ba?”

At iyon ang huli kong narinig nang tuluyan akong magising mula sa panaginip na imposibleng mangyari.

Sa’yo

Pareho kaming pawisan nang tuluyan kaming makapasok sa hall kung saan ang concert ng paborito naming banda. As usual, maraming tao kaya siksikan sa labas pa lang ng Arena.

“Shet, excited na ako.” masaya niyang sabi sa akin habang nakapako ang tingin sa stage. Ang ngiti niya, abot sa magkabilang tainga.

Napangiti na lang din ako bilang sagot. Ramdam na ramdam ko ang excitement niya noong mga oras na iyon. Ang tagal na rin niyang bukambibig ang tungkol sa concert at hindi niya ako tinantanan hangga’t hindi napapapayag. Syempre ako, go lang, palagi basta aya niya.

Lumalim ang gabi at lalong dumami ang tao. Hindi nagtagal, nagsimula nang lumamlam ang mga ilaw sa paligid at tumugtog na rin ang banda. Agad namang nagsihiyawan ang mga nasa paligid, kabilang kami, nang banggitin ang unang salita sa una nilang kanta. Ang sarap sa tenga, parang lagi kang hinaharana.

Pero ang pinakagusto ko, ay yung kantang Sa’yo.

Minsan Oo, minsan hindi~

Pangalawang kanta bago ang huli. Malapit na matapos ang concert.

Minsan tama, minsan mali~

Ah, kailan ko nga ba nagustuhan ang mga kanta ng banda na ito? At kailan ko ba ito naging paborito?

Umaabante, umaatras. Kilos mong namimintasss~

Anim na taon na ang nakalilipas?

Kung tunay nga ang Pagibig mo. Kaya ko bang isigaw~ Iparating sa Mundo~

Hindi ako masiyadong mahilig nakinig ng mga kantang malungkot, o masakit… o basta tumutusok sa damdamin, pero dahil sa kanya, nakahiligan ko ang mga gano’n.

Bakit?

Tumingin, sa’king mata. Magtapat ng nadarama~

Kasi… Anim na taon na rin akong may gusto sa kaniya. Kanino?

Kay Carl.

Kaibigan ko. Tropa.

Kaya ang hirap magtago ng feelings. Pero hindi ko akalain, maitatago ko ng anim na taon.

Saklap ‘no? Anim na taon kong pinapangarap na mahawakan ang kamay niya habang naglalakad; mayakap siya sa malamig, o kahit mainit na gabi; at mahalikan ang mga labi niyang paniguradong malambot. Sobrang saklap. Pero nakaya ko.

’Di gustong ika’y mawala~ Dahil handa akong ibigin ka~

At ayoko na. Nung nga oras na iyon, sabi ko ayoko na. Gusto ko nang itigil ang kahibangan na ito.

Kung maging tayo, sa’yo lang ang puso ko.~

“Cherry,”

Tumingin ako kay Carl na nakatingin na sa’kin. “Ano ‘yon?” sagot ko. Ngumiti siya bigla.

Walang ibang tatanggapin, ikaw at ikaw pa rin~

“Ask me a question.” sabi niya.

“Huh?”

May gulo ba sayong isipan, ‘di tugma sa nararamdaman~

“Ask me anything.” sagot niya.

Napakunot ang noo ko. Anong itatanong ko sa kanya?

Kung tunay nga ang pag ibig mo~

“Masaya ka ba?” ang unang tanong na naisip ko. Hindi ko alam kung bakit.

“Yep. Sobra.”

Tumingin, sa’king mata. Magtapat ng nadarama~

“Then?”

“Next question.”

Natawa ako. Ano bang naiisip niya? “Uhm, nag-eenjoy ka ba?”

’Di gustong ika’y mawala~ Dahil handa akong ibigin ka~

“Definitely, yes. Ask me one more.”

Napasalubong ang kilay ko at saka tumawa. “Baliw, kung anu-ano na naman trip mo, matatapos na itong concert magfocus ka nga sa stage.”

Kung maging tayo, sa’yo lang ang puso ko.~

“Basta. Ask me one more. Dali na.”

“Hmmm,” pag-isip isip ko. Gusto ko sana siyang tanungin nung mga oras na iyon ng: Mahal mo rin ba ako? pero siyempre, hindi ko pa rin kaya.

Kailangan ba kitang iwasan~ sa t’wing lalapit may paalam.

“Ano na?”

ibang anyo sa karamihan~

“Wala na akong maisip.” sabi ko. “Bakit ba kasi?”

Iba rin pag tayo, iba rin pag tayo lang~

Nang sabihin ko iyon, bigla siyang napangiti.

“Then it’s my turn? Wala ka nang maisip e.”

“Osige.”

Tumingin, sa’king mata. Magtapat ng nadarama~

“Promise you’ll answer yes?”

Di gustong ika’y mawala~ Dahil handa akong ibigin ka~

“Aba depende, kung uutang ka wala na akong pera.” pagtawa ko.

Kung maging tayo~

Mas lalong lumaki ang ngiti niya. “Please say yes.”

Kung maging tayo~

“Will you be my girlfriend?”

Sa’yo na ang puso ko.~

 

Sana…

Masaya ang lahat na nagsisiawit ng maligayang kaarawan. Puno rin ang lamesa ng mga pagkaing paborito niya, ngunit ang kaniyang mga mata’y hindi gano’n kasabik gaya ng dati. Kung babalikan at titignan ang mga ngiti sa kung saan kapiling pa nito ang kaniyang mahal, ay ibang-iba sa makikita ngayon.

Isang taon na naman ang nadagdag sa kaniyang edad. Katumbas nito ang ‘di mabilang na pagrami ng kaniyang puting buhok, ‘di mapigilang paglabas ng mga linya at kulubot sa kaniyang balat, at ang natural na pagbaluktot ng kaniyang likod. Katumbas din ng isang taon na ito ang mga karanasang naging dagdag sa kaniyang pagkatao, at ang marami pang karanasan na maaaaring dumating sa kanya hanggang sa madagdagan na naman siya ng panibagong taon.

Ngumiti siya at nagpasalamat nang matapos ang lahat sa pag-awit. Doon niya hinipan ang isang kandila na nasa gitna ng paborito niyang tsokolet keyk, at pagkatapos ay nagsipalakpakan ang lahat.

Muli, tumingin siya at ngumiti sa mga taong nakapalibot sa kanya. Ang kaniyang mga anak, mga pamangkin, mga apo. Ang kaniyang buong pamilya. At kahit hindi sinasadya, hinanap na naman niya ang isang ngiti na palagi niyang inaabangan tuwing matatapos niyang hipan ang kandila — isang ngiti na dalawang taon na niyang hindi nasisilayan.

Nagsikainan ang lahat pagkatapos, at buong araw silang nagsaya upang ipagdiwang ang kaniyang kaarawan.

Masaya.

Masaya siya.

Subalit pagkatapos ng araw, kapag muling mananahimik ang buong paligid, uupo siya sa kaniyang paboritong tumba-tumba, at ngingiti sa kaniyang sarili.

Masaya.

Masaya siya.

Pero kaniyang iisipin…

“Sana nandito ka pa.”

Sandali

Tumawa siya at sinabayan ang iba. Madilim na, subalit may sapat na ilaw na nanggagaling sa kisame upang makita ang saya sa mga mukha ng kaniyang kasama. 

Kasabay ng malalakas na halakhak ang pagbuhos ng ulan sa labas, dahilan kung bakit nakakulong sa mainit at hindi kalakihang kuwarto ang mga sabik nilang katawan sa hamog ng gabi. Buhay na buhay pa rin ang paligid kahit na lagpas alas dos na ng madaling araw. 

Sandali siyang napatigil sa pagtawa, at tumingin sa dakong unahan upang tingnan ang kaisa-isang mukha na gustung-gusto niyang palaging pinagmamasdan. 

Sa sandaling iyon ay pawang panandalian ding tumigil ang pagtibok ng kaniyang puso. 

Umiwas siya ng tingin. Hindi niya kinaya ang pagkapaso niya sa mga titig na sumalubong sa kaniyang pagsulyap. Kasabay nito ay pagdadalawang isip at pagtataka. Totoo nga bang nakatitig ito sa kaniya? Ngunit bakit? Para makasiguro ay tumingin siyang muli.

Muling tumama sa kaniya ang dalawang bola ng apoy at isang malalim na titig galing sa taong nagpapawala ngayon ng kaniyang dibdib. Nawala lahat ng ingay. Nanlamig ang kaniyang mga pawisang kamay. Tumigil ang pagbagsak ng tubig ulan sa bubong. Maski paghinga niya yata’y tumigil din.

Ang kaninang tuwa’y mas dumoble pa. Gusto niyang ngumiti, gusto niyang humalakhak ng wagas. Gusto niyang tumayo at lapitan ang taong iyon, saka niya ito yayakapin. Ngunit alam niyang hindi niya kayang gawin, at wala siyang karapatang gawin. Napatigil siya. “Sandali lang, teka.” Ang sabi niya sa kaniyang isipan. Hindi na dapat iyon ang kaniyang nararamdaman. Kaya mas pinili niyang pumikit na lamang.

Kakalimutan ang sandaling nagbigay sa kaniya ng pag-asa sa salitang “maaari”. 

At Tayo’y Dahon and our latest AVP!

Heya guys! How are you? I came to visit this blog for some updates but not really. Hehe. I was thinking what to post here since I opened this page but unfortunately, my mind doesn’t work well this time. So instead, I’m going to share some stuff to you!

I uploaded the short film I mentioned last February in a post and our latest audio visual presentation we made for a school event in YT! :)

Hope you find time to watch these guys!

I am just so proud to be a part of these two projects. And it will be more fun if you’ll leave some comments and likes! Share this to your friends, too! ;)

But wait, there’s more! Here’s our AVP too last year and the super short film (sort of advocacy, actually) last, last year, entitled “Inevitable”.

Papunta sa Langit

“Pero kuhanin na natin!” sigaw ng isang bata habang nakatingin sa itaas ng puno ng mangga.

“Ikaw ang aakyat, o ako?” sagot naman ng isa pabalik dito.

Napakagat sa labi ang batang nakasuot ng kulay asul na kamiseta at saka umiling. “Ayoko, ikaw na lang kaya?” sabi nito nang may pangamba sa mukha na hindi niya kakayanin ang pag-akyat ng puno.

Napangiti na lamang ako habang pinagmamasdan ang dalawang bata na nagtatalo kung sino ang kukuha ng pulang lobo na nakasabit sa puno ng mangga.

“Bakit mo kasi nabitawan eh? Ayan tuloy, mukhang hindi na natin makukuha.” Pagrereklamo ng kasama niya. “Tara nga, tawagin natin si Kuya at magpatulong sa kanya na kuhanin yung lobo!” saka sila naghawak kamay at naglakad papalayo sa kinaroroonan  ng pulang lobo. Pinagmasdan ko na lamang silang maglakad hanggang sa sila’y tuluyang maglaho sa aking paningin.

Agad naman akong lumapit sa kaninang pwesto ng dalawang bata.  Tumingala ako at nakita ang pulang lobo na nakasabit dito. Ang dulo ng tali nito ay dalawang dangkal lang ang layo sa dulo ng daliri ko kung ako’y tatalon para ito’y abutin kaya naman ginawa ko na.

Tumalon ako at naabot ko ang lobo.

Isang ala-ala ang bumalik nang mapasakamay ko ang kaninang tinitingala ko lamang.

“Uy,” lumingon ako sa batang nasa kaliwa ko, nakangiti siya sa akin. At hindi lang ang mga labi niya ang nakangiti, kundi pati na rin ang kanyang mapupungay na mga mata.

“Uy,” sagot ko sa kanya pabalik at naupo na rin siya sa aking tabi.

Dumukot siya sa bulsa ng kanyang  bistida at ipinakita ito sa akin. “Tignan mo, binigyan ako ni tatay ng piso dahil sinunod ko ang utos niya kanina,” kwento niya nang hindi inaalis ang kanyang ngiti, pero ngayon hindi na ito buo.  “Sabi ko kasi may gusto akong bilhin, kaya sabi niya, bibigyan niya ako ng pambili kung susundin ko raw ang utos niya.”

“Eh ano ba ang gusto mong bilhin?” tanong ko sa kanya.

Tumuro naman siya sa bandang likuran ko at nakita ang mama na may hawak hawak na mga lobo. “Gusto ko no’n. Tara bumili tayo!”

Dali dali kaming tumayo at tumakbo sa direksyon ng lalaking may hawak na mga lobo. Nang makalapit na kami ay tinanong niya kung ilan ang pwedeng mabili sa dala niyang pera. Sinagot naman ito ng lalaki at sinabing isa lang, dahil sitentay singko sentabo ang isa. Napatingin ako sa kanya at nakita kong medyo nalungkot siya dahil siguro isa lang ang pwede naming mabili. Kaya naman ngumiti ako sa kanya at sinabing, “Ayos na iyan,  ikaw lang naman ang bibili.”

“Ngunit paano ka? Gusto ko mayroon ka rin.” Pero sabi ko ayos lang. At bumili na siya ng lobo.

Doon ko nalaman na mabait siyang kaibigan. Palagi siyang gumagawa ng paraan para magkaroon din ako ng kung anong mayroon siya. Minsan naitanong ko sa kanya kung ano ang dahilan, at ang sagot niya sa akin ay, “Para na kasi kitang kapatid!” at doon napangiti ako.

Naging magkaibigan kami nang makita ko siya sa ilalim ng puno ng mangga habang nagsusulat ng kung ano sa isang kwaderno. Nakatingin lamang ako sa kanya noon at laking gulat ko nang bigla siyang tumingin pabalik sa akin at saka ako nginitian. Noong mga panahon na iyon ay gusto kong umalis sa pwesto ko dahil nahihiya ako na nahuli niya akong nakatingin sa kanya. Pero hindi ko na nagawa dahil bigla na niya akong nilapitan at kinuha ang kamay ko para ayaing maupo sa kanyang tabi. Simula noon ay palagi na kaming nagkikita sa lugar na iyon tuwing hapon pagkagaling sa paaralan para magkuwentuhan, maglaro ng kung anong pwedeng laruin, pati na rin ang pagmasdan at pagtawanan ang mga tao.

Lumaki kaming magkasama, sabay kaming nasugatan dahil sa pagtakbo, nakita ko kung paano siya paluin sa puwet dahil sa hindi niya pagsunod sa magulang niya, at nasaksihan ko rin ang kanyang pag-iyak sa hindi ko alam na dahilan. Nakita ko kung gaano siya katatag, at lahat ng iyon ay magkasama naming pinagdaanan.

Kinuwento niya sa akin lahat ng mga pangarap niya sa buhay – na gusto niyang makaalis sa lugar kung nasaan kami at magtungo sa malayo; na gusto niyang maging malaya sa ilang tao; na gusto niyang makalipad gaya ng kung paanong nakakalipad ang mga lobo. Gaya ng palagi niyang sinasabi, gusto niyang kasama rin ako sa mga pangarap niyang iyon.

Ngunit nang tumuntong kami sa huling taon sa sekondarya ay unti unti siyang nagbago. Hindi na siya madalas nagpapakita sa akin at madalang na siyang pumasok sa eskwela. Kapag naman pumupunta ako sa kanila ay ang tatay niya lang ang humaharap sa akin, sinasabi na wala raw doon ang kaibigan ko. Minsan naman, nakikita ko siya sa klase pero hindi ko siya malapitan dahil maraming lalaki ang nakapalibot sa kanya, kabarkada ng kanyang kasintahan. Madalang nang magtama ang mga mata namin, at kapag nangyayari iyon, agad siyang umiiwas ng tingin. Ang dating ay parang hindi ko na siya kilala. . . at minsan naiisip ko na baka hindi nga talaga.

Dahil gustong gusto kong malaman ang dahilan ng kanyang pagbabago ay nilakasan ko ang loob ko para makausap siya. Uwian no’n at sakto naman aynakabuntot sa kanya ang kasintahan niya’t mga kaibigan nito.

“Uy,” bati niya sa akin nang harangin ko siya sa paglalakad, subalit dama ko ang ilang sa kanyang boses.

Bumuntong hininga ako. “Pwede ba tayong mag-usap?” at sa tanong na iyon ay nakita kong  muli ang mga ngiting kay tagal ko nang hindi nakikita.

Nagtungo kami sa dating tambayan. Hindi pa man ako nagtatanong ay bigla na siyang umiyak pagka-upong pagka-upo namin sa ilalim ng puno. Sa pang-ilang ulit na pagkakataon ay nakita ko na naman ang mga luha niya, pero hindi ko pa rin alam kung bakit ito tumutulo. Ngunit hindi ako nag-atubiling magtanong, hinintay ko ang pagkakataon na siya mismo ang magsabi sa akin.

“Patawad,” ani niya matapos ang ilang minuto sabay hawak sa kamay ko. “Hindi na kita pwedeng isama pa sa akin. Hindi na pwedeng magkaroon ka rin ng kung anong mayroon ako. Hindi na.” Pinagmasdan ko siya nang tahimik. Tumingin ako sa kanyang mga mata at doon ay naintindihan ko na kung bakit. Ang dahilan ng mga luha niya, ang rason kung bakit hindi siya palaging naglalagi sa kanilang tahanan. “Patawad.” Sabi niya uli. Ito na rin ang huling salita na narinig ko mula sa kanya.

Kinabukasan ay nabalitaan ko na lamang na umalis na siya sa kanilang bahay, nagtanan daw, ayon sa mga tsismosa at tsismoso sa kanto. Ilang linggo naman ang lumipas ay nabakante na rin ng tuluyan ang bahay nila at ang may ari no’n ay nagsabit na ng “for rent” sa berdeng gate nito.

Nagkatotoo ang isa sa kanyang pangarap. Nakaalis siya sa lugar namin, ngunit ang totoo ay hindi siya nakaalis ng tuluyan sa kadahilanang laman pa rin siya ng usap-usapan sa araw-araw. Hindi pa rin siya malaya.

Maraming nagsasabi na sayang siya dahil sa ginawa niya, pero hindi nila batid kung ano ang tunay na dahilan.

Ako’y nainis, ako’y nagalit, hindi dahil sa naging mahina siya. Ako’y nainis, ako’y nagalit . . . sa sarili ko. Dahil wala man lang akong nagawa para sa isang taong mahalaga sa akin. Kung sinabi  niya lang sana, kung nagtanong lang ako.

Pinagmasdan ko ang pulang lobo na aking hawak. Ilang oras na ang nakakalipas pero hindi pa rin bumabalik ang dalawang bata na nakita ko. Nais ko sana itong ibigay sa kanila. Tumingin ako sa aking relo, lagpas alas singko na ng hapon. Apat na oras na akong naghihintay sa pagbabalik nung dalawang bata.

Hindi nagtagal ay tumayo na ako at nagtatangka nang umalis pero naalala ko na mayroon pa pala akong hawak. Tumingala uli ako at pinagmasdan ito. Ang pulang lobo ay may halo nang kulay kahel dahil nasisinagan ito ng papalubog na araw. Ang pulang lobo ay nais nang makalipad.

Pumikit ako at inisip siya, sa huling pagkakataon.

“Para sa iyong mga pangarap, para sa iyong ala-ala,” sambit ko.

At bitawan ko ang pulang lobo para mahagkan nito ang mga ulap.

AGAPE – ACLC Film Fest Entry

I just wanted to share the master piece of 1B1P ACLC Taytay Students. We made it last Year between the month of August or September if I am not Mistaken. I am proud to say that this is a good film made by the 1st year students of ACLC last year. It won the Major awards for being the Best Film , Best Director, and Best Supporting Actress in the Awards Night held at the 3rd floor Manila East bldg. Taytay, Rizal.

I must say that being the director and the Camera Girl at the same time is hard. You must be patient enough to shoot and take many times of the scenes if there were mistakes, BUT all of those hardship that I had or I must say– WE had — together with my Classmates who did a very, very good act in the movie and who cooperated with me, had gone and changed into a BIG SMILE and relieved us when the awards night came.

Actually, we just had a short time to do the movie. It’s our project and  the Final Examination in English that’s why we made it. Now I know the feeling of a Director. It’s hard though, it really feels good, and I am very happy when I won the Best Director award that night. It’s like that, MY DREAM TO BECOME A REAL DIRECTOR CAME TRUE.

Not only that. We don’t have enough budget to find a good materials for the making of the movie. My Aunt’s Digicam is the only one we used in order to took the scenes. We’re poor. None of us have a Video Camera. But it’s okay. WE DID SUCCEED in the end…

And so, if you’re curious of what I am talking about, Here’s the movie and watch.

 

 

 

*Sorry for the bad video quality. We only used DigiCam :'(

 

Credits: Aivhyjho

Kiss the Rain

Nothing beats this one. Favorite ever! I love it. Very relaxing. Though the melody sounds like lonely and sad, it still feels good to my eardrums! oyeah :D
Don’t know why I am feeling this way. :'(

Huling Sulyap : My First Short Story

Apat na buwan na din pala ang nakakalipas simula nung magalayas ako sa maliit naming bahay sa may Tondo. Halos maglilimang buwan na din pala. Tumira ako sa isang maliit na kwarto malapit sa aking pinapasukang Unibersidad nung mga panahong wala ako sa bahay. Minsan, naisip kong tumigil na lang dahil napapagod na ‘kong magtrabaho bilang isang waitress sa isang bar. Nakakairita kasi ang ilang mga mukhang nakikita ko dun eh. Lalo ng nang mga kalalakihang maniyak na halos hubaran na ‘ko ng kanilang mga tingin! Bilang babae, nakakailang ang ganun pero kailangan kong magtiis para sa pag-aaral ko at sa isa ko pang kapatid na nasa high school ngayon. Marami akong pngarap sa buhay. Ayokong magaya sa iba na umaasa na lang ng tulong sa ibang tao.

“Carla, may tumawag sa telepono kanina,” sabi ni Susan na umuupa din sa kwarto.
“Sino daw? Anong pangalan?” tanong ko naman habang binababa ang mga dalang gamit.
“Yung mama mo ulit.”
“Anong sabi? Dapat sinabi mo na hindi na ako dito nakatira. Nang matigil na ‘yon sa katatawag.” Sabi ko naman.
“Bakit ka ba galit na galit sa pamilya mo? Yung iba nga diyan eh, walang pamilya. Ikaw ‘tong meron, ayaw mo naman.” Paggigiit ni Susan.
“Hindi naman sa ayaw ko sa kanila. Basta..” paliwanag ko naman sa kanya. “Oh siya, matutulog na ‘ko. Maaga pa ang pasok ko bukas eh.” Sabi ko na lang para makaiwas sa ganung usapan tungkol sa pamilya ko.

Sa Tondo na ako lumaki. Kagaya ng alam ng karamihan, kapag sinabing Tondo – magulo, marumi, maingay at marami ang naglipanang masasamang tao. Well, hindi na nalalayo sa katotohanan. Magulo nga. Medyo nakakairita minsan kaya ko din nilisan ang lugar na ‘yon. Pero hindi ‘yon ang dahilan kung bakit ako umalis. Si Mama. Siya yung dahilan. Nakakaasar kasi eh. Bakit kaya sa lahat ng ina ay siya ang napunta sa akin? Pwede namang iba ‘di ba? Ewan kung bakit napaka-UNFAIR ng mundo.
Anim kaming magkakapatid. Ako ang pangatlo. Yung dalawang nauna sa akin, mga maagang nagsipag-asawa. Yung sumunod sa akin, nag-aaral sa High School. Yung dalawang kambal na bunso, nasa elemetarya na, nakatira sa mga tiyahin ko. Doon kasi, naalagaan sila. Hindi sila napapabayaan. Since maagang namatay si papa, doon na tumira yung kambal. Hindi kasi sila naaasikaso ni mama eh. Palaging wala sa bahay. Puro inom, puro yosi… lahat na yata ng bisyo taglay nung babaeng yun eh. Kaya ako napilitang umalis ng bahay. Kaya ako nag-iisa ngayon dito. Hindi ko kasi makayanan ang sitwasiyon kapag palagi kaming nag-aaway tuwing nagkaka-abutan kami sa maliit naming barung-barong.

Papasok na ako sa eskwelahan nang makita ko si Jenna. Ang kapatid ko na nag-aaral sa sekondarya.
“Oh Jenna, anong ginagawa mo dito? Wala ka bang pasok?” gulat kong tanong.
“ate umuwi ka na sa bahay…” sabi nito.
“Ano ka ba Jenna… Alam mo naman ang sitwasyon ‘di ba?” Kinuha ko ang pitaka ko sa bag at kumuha ng isang-daang piso at ibinigay ko iyon kay Jenna. “Oh ayan. Ibili mo ng mga kailangan mo kung meron man. Saka na uli ako magbibigay ng pang matrikula mo sa eskwelahan. Male-leyt na ako, kailangan ko ng umalis.”
“Sige ate…” Sambit ng kapatid ko.

Nakalayo na ko sa kanya. Lumingon uli ako pabalik upang sulyapan siya bago ako sumakay ng jeep. Nakatingin lang siya sa akin. Parang may gustong sabihin pero hindi niya lang masabi. Ano kaya ang nasa isip ng kapatid ko? Hindi kaya ay sinasaktan siya ni mama? Pero naisip ko, hindi pa kami napagbubuhatan ng kamay ni mama kahit kalian. Nahihirapan na siguro ang kapatid ko sa sitwasiyon namin. Sumakay na ako ng jeep at maya-maya ay nakarating na ako sa eskwelahan.

Bachelor of Journalism ang kinukuha kong kurso. Mahilig kasi akong magsulat gaya ng namayapa kong ama. Noong una, ayaw ni mama sa kuro kong iyon. Tumigil na lang daw ako sa pag-aaral kaysa magpatuloy sa ganung kurso. Naaasar lang ako kapag naaalala ko ‘yon. Pero naisip ko, wala na kong pakialam sa kanya, total wala na din naman siyang pakialam sa amin. Kailangan ko na lang magsikap para sa akin at sa mga kapatid ko.

Natapos ang araw at gabi na naman. Nag-duty ako dun sa bar na pinag-tatrabahuhan ko. Nang matapos akong mag-duty, umuwi na ‘ko. Naligo. Ginawa ang mga takdang aralin. Nagbasa ng leksiyon at saka natulog. Ganun ang normal kong buhay bilang isang independent.

Sumunod na araw, normal pa din ang lahat. Ganun at ganun pa din ang mga ginagawa ko. Ilang araw nang tumatawag si mama pero hindi ko iniintindi. Malamang bubungangaan na naman ako nun at pipiliting umuwi sa magulong lugar na’yon. Pero isang beses, nanaginip ako. Bakit ba sa lahat ng pwedeng mapaginipan eh yung babae pa na ‘yon? Bakit si mama pa? Haaaaaayyy… sapanaginip ko, nakatayo lang siya. Nakatingin sa akin at may sinasabi. Hindi ko maintindihan kasi ayokong pakinggan. Kinabukasan, nakita ko na naman ang kapatid ko. Hinihintay ako sa labas ng pintuan ng kwarto na tinutuluyan ko.

“Ate….” sambit ni Jenna na nakapang-bahay lang.
“Oh Jenna, bakit ganyan ang suot mo? Saka… bakit ka umiiyak??” nag-aalala kong tanong.
“Ate si mama kasi eh…”
“Oh bakit? Ano’ng meron sa babae na ‘yon? Sinaktan ka ba? Bakit ganyan ang hitsura mo?!” tanong ko pabalik.
“ATE SI MAMA PATAY NA.”

Na-blangko ako sa narinig. Agad kaming umuwi sa maliit naming bahay sa Tondo. May mga ilaw. Maraming tao,mag nag-susugal. Kumakain ng biskwit at umiinom ng kape. Karaniwang makikita sa isang lamay. Lumapit ako sa labi ni mama. May nakita ‘kong sulat sa ibabaw. Para sa akin ‘yon. Kinuha ko at binasa…

“Carla anak,
Kamusta ka na? Bakit hindi ka pa umuuwi? Ako heto ngayon, dumaranas ng sakit na Kanser sa dibdib. Hindi ko masabi sa’yo kasi nahihiya ako. Ayoko din namang madagdagan pa ang problema mo at ayokong kaawaan mo ako dahil dun. Sinusubukan kong kontakin ka pero wala ka daw sa bahay na tinutuluyan mo. Ilang beses na akong tumatawag pero hindi ikaw ang nakakasagot. Busy ka ba anak?
Pasensiya ka na kung minsan eh lasing ako na umuuwi ng bahay at dahil dun eh palagi tayong nag-aaway. Yun ang dahilan kung bakit ka umalis ng bahay ‘di ba? Pagpasensiyahan mo na ako anak, ha? Nagagawa ko lang naman ‘yon dahil gusto kong malimutan at ‘wag maramdaman ang sakit na nararamdaman ko, anak.
Tungkol sa pag-tutol ko sa kinuha mong kurso, hindi naman talaga sa ayaw kitang magtagumpay. Ayoko lang na maranasan mo ang hirap na naranasan ng iyong ama bilang isang manunulat. Maraming mga mata ang nakatingin sa’yo. Mapanganib. Ayokong mawala ka din sa akin gaya ng kinahantungan ng iyong papa. Mahal na mahal kasi kita eh. Kayong magkakapatid.
Siguro sa oras na binabasa mo ‘to eh nakaratay na ako sa harapan mo. Ayaw ko man, pero wala na akong magagawa. Alam ko na hindi imposible na isipin mo na marami akong pagkukulang sa inyo bilang ina. Pero ‘wag mo sanang isipin na hindi ako naging mabuting ina sa inyo, mga anak. Pasensiya na kayo sa mama niyo. Lalo na sa’yo Carla. Ikaw ang mas labis na nahihirapan, anak. Mami-miss ko kayo mga anak… patawarin niyo sana ang mama…”

Isang buwan na pala ang sulat. Tatlong buwan na pala ako’ng hinahanap-hanap ni mama. Gustong gusto na niya pala ako na makita at mayakap muli. Matagal na pala siyang naghihirap sa sakit na Kanser. Parang bumagsak ang mundo ko pagka-basa ko ng sulat na ‘yon. Wala man lang akong nagawa… WALA… kung hindi umiyak ng umiyak. Niyakap ko ang kabaong ni mama. Sinisigaw ko ang panagalan niya. Naging emosiyonal ang lahat. Maging si Jenna ay nakayakap na sa akin habang umiiyak nung mga oras na ‘yon. Naisip ko tuloy, kailangan pa ba na humantong sa ganito bago ko siya mapatawad?! At bago ko maisip ang mga pagkukulang ko din sa kanya bilang isang anak?! Hindi ko man lang siya napakinggan. Hindi ko man lang soiya nasamahan sa mga paghihirap niya. Hindi ko man lang siya nakausap bago niya lisanin ang mundo. Sana pala sinagot ko ang mga tawag niya. Sana pala kinausap ko siya. Pero hindi ko ginawa ‘yon. Nagsisisi ako.
Napakabilis ng oras. Tumatakbo ang araw. Lumilipas ang panahon. Tatlong linggo na din pala ang nakalilipas nang mamaalam kami kay mama. Umuwi na ako ng bahay at kasama ko na ngayon ang mga kapatid ko. Hinding-hindi ko malilimutan ang pananigip ko kung saan dumalaw si mama at nasulyapan ko siya na buhay na buhay at nakangiti habang nakatingin sa akin sa huling pagkakataon. Iyon na pala ang aking huling sulyap sa aking ina… hindi ko man lang namalayan.

Kiss the Rain (English Version)

Hi guys! I was thinking on how about sharing you some stories that I made by my own? You know, I am a frustrated writer too. ^^ That’s why I always wanted to post my stories in public. Especially my drawings. I was kinda hoping that someone would appreciate it then hire me as a writer or illustrator.

I really wanna experience working at the back of the camera. Write the story or direct my own film. How I wish I could do that then everybody will watch or read my story that I made. *sigh* Maybe next week, I’ll start typing “Kiss the Rain”. I should translate it in English language first then post it on here ^^ OOHHH… I am excited :)